NU ER EEN VOORZICHTIG BEGIN WORDT GEMAAKT OM DE MAATREGELEN TEGEN HET CORONAVIRUS TE VERSOEPELEN VRAAG IK MIJ AF HOE HET ER NU VOOR STAAT MET DE GEZONDHEIDSSITUATIE VAN DE MENSEN IN DE DORPEN OP CENTRAAL EN ZUIDOOST MOLUKKEN. BERICHTEN DAAROVER ZIJN SCHAARS. IK VRAAG MIJ DIT AF OMDAT NIET ALLE DORPEN OVER EEN GEZONDHEIDSPOST BESCHIKKEN WAAR DE DORPELINGEN MET VRAGEN OVER HET CORONAVIRUS TERECHT KUNNEN, OF BIJ EVENTUELE BESMETTING KUNNEN WORDEN GEHOLPEN.
Foto’s of filmpjes waarop te zien is hoe men in de dorpen wordt geïnformeerd over het coronavirus en welke maatregelen tegen infectie zijn getroffen zie je amper. De foto’s en filmpjes op facebook laten vooral beelden zien van de getroffen maatregelen op Ambon.
Moet daarom niet de huidige wijze waarop kleinschalige ontwikkelingshulp verleend door Molukse stichtingen en andere particuliere Molukse organisaties worden heroverwogen. Vooral als het gaat om het toegankelijk maken van de gezondheidszorg voor iedereen, zodat ook de mensen in de dorpen bij een pandemie zoals de verspreiding van het coronavirus de noodzakelijke aandacht krijgen.
Met heroverwegen bedoel ik niet naar andere alternatieve hulpvormen zoeken op een wijze zoals we dat gewend zijn te doen, maar eerder door ons zelf af te vragen of de benaderingswijze wel voldoende ruimte biedt. Om maar een voorbeeld te noemen.
Terwijl in Indonesië al vanaf de start van het VN duurzaamheidsprogramma 2030 in 2015 een groeiende aandacht en inspanning te zien is in verschillende provincies, is het op Centraal en Zuidoost Molukken weinig van te merken. Blijkbaar zien de provinciale en regionale bestuurders weinig of geen waarde in dit VN agenda voor onder andere het realiseren van een gezondheidszorg voor iedereen (SDG 3), of ligt het misschien aan de wijze waarop men de sociaaleconomische ontwikkeling benaderd, of allebei.
Kijken we echter naar waar de provinciale bestuurders van Centraal en Zuidoost Molukken de prioriteiten leggen in hun huidige sociaaleconomische ontwikkelingsbeleid, dan lijkt het erop dat zij nog steeds uitgaan van continue economische groei. Een benaderingswijze waar men (overheid en particulier) in de meeste landen vraagtekens bij plaatst en daarom naar alternatieven zoekt. Zo is de circulaire economie als alternatieve benaderingswijze ontstaan.
De beschikbare ruimte om de leefomstandigheden te verbeteren waaronder de gezondheidszorg is dus sterk afhankelijk van de benaderingswijze. Zo zal men op Centraal en Zuidoost Molukken blijven doormodderen met een aantal complexer wordende problemen (gebrekkige gezondheidszorg, stille armoede, grootschalige houtkap, zwerfafval, en de problemen als gevolg van klimaatverandering), omdat het huidige overheidsbeleid onvoldoende ruimte biedt om deze efficiënt en duurzaam aan te pakken. Ook de ontwikkeling van de vereiste competentie om de complexe problemen aan te pakken blijft achter.
Met het huidige sociaal economisch beleid op Centraal en Zuidoost Molukken zal de achterstand in de ontwikkeling van de vereiste competenties (mbo, hbo, universiteit), die een samenleving nodig heeft om de transitie naar een duurzame, rechtvaardige, en veilige samenleving op de Molukken te kunnen maken, alleen maar groter worden. Zelfs met een inhaalslag zal de huidige achterstand naar alle waarschijnlijkheid pas na één generatie kunnen worden ingehaald.
Bij het heroverwegen van de huidige benaderingswijze voor kleinschalige hulp aan de Molukken is het daarom verstandig om bij het maken van een keuze voor een alternatief ook de benaderingswijze van andere stakeholders waaronder die van de provinciale overheid te betrekken. Voor de eerste nieuwsbrief van 2020 (Programmanieuwsbrief 5) is daarom als titel ‘Inbreken in de gangbare’ gekozen.
Met vriendelijke groet,
Carel Usmany
Buro Pro-kumpulan